Als trainer én fotograaf heb ik geleerd hoe waardevol het is om van perspectief te wisselen. Achter mijn camera weet ik: de lens die je kiest, bepaalt wat je ziet – en misschien nog wel belangrijker – wat je níét ziet.
"𝗪𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝘁𝗲 𝗱𝗿𝘂𝗸 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗲𝗲𝗻 𝘀𝗲𝘀𝘀𝗶𝗲. 𝗞𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗹𝗮𝘁𝗲𝗿?"
“𝗪𝗲 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝗲𝗶𝗴𝗲𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸 𝗻𝗶𝗸𝘀 𝗻𝗼𝗱𝗶𝗴, 𝗵𝗼𝗼𝗿. 𝗔𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗹𝗼𝗼𝗽𝘁 𝗽𝗿𝗶𝗺𝗮...”Zo begon mijn dag bij een team dat ogenschijnlijk goed draaide. Geen conflicten, geen grote problemen. Iedereen deed z’n werk, de sfeer was oké, de resultaten netjes.𝘛𝘰𝘤𝘩 𝘷𝘳𝘰𝘦𝘨 𝘪𝘬 𝘮𝘦 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘢𝘧. Want wanneer is ‘...prima...’ eigenlijk goed genoeg?Tijdens de sessie bleek dat mensen weinig deelden. Rollen waren onduidelijk. Sommige teamleden namen structureel meer op zich dan anderen, maar spraken dat niet uit. En als er iets schuurt? Dan houden we het liever luchtig. Geen gedoe.En precies daar zit het risico!
"𝘒𝘶𝘯 𝘫𝘪𝘫 𝘥𝘪𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘴𝘯𝘦𝘭 𝘰𝘱𝘱𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯?"Het klinkt als een kleine vraag. Maar voor je het weet, ben jij degene die steeds brandjes blust.
In veel teams is de rolverdeling geen hard zwart-wit verhaal. Iedereen weet ongeveer wie waarvoor verantwoordelijk is.
In de praktijk is dat toch vaak lastiger. Mensen slikken ergernissen in, vermijden het moeilijke gesprek of denken: "𝘈𝘤𝘩, 𝘭𝘢𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘳, 𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘵 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴."En zo blijven irritaties sudderen—tot ze op een dag ontploffen.𝘋𝘪𝘦 𝘤𝘰𝘭𝘭𝘦𝘨𝘢 𝘥𝘪𝘦 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘥𝘦 𝘭𝘦𝘪𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘯𝘦𝘦𝘮𝘵—vindt zij zichzelf zo geweldig, of voelt ze zich verantwoordelijk omdat niemand anders initiatief neemt?𝘌𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘦𝘯𝘦 𝘤𝘰𝘭𝘭𝘦𝘨𝘢 𝘥𝘪𝘦 𝘯𝘰𝘰𝘪𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘢𝘱 𝘦𝘹𝘵𝘳𝘢 𝘻𝘦𝘵—is dat laksheid, of heeft hij het gevoel dat zijn inzet toch niet gezien wordt?Wat we dénken te weten over elkaar, is vaak gebaseerd op aannames. En precies daar gaat het mis...
In één van de management teams waar ik mee werkte klaagde iedereen over hoge werkdruk. Ze renden van hot naar her, hadden "this could have been an e-mail" meetings, to-dolijsten bleven groeien en deadlines voelden strak. Toen we samen gingen kijken naar wat er écht gebeurde, werd iets anders duidelijk: taken werden dubbel gedaan, prioriteiten waren onduidelijk, mensen wachtten op elkaar zonder daarover te communiceren en deden toezeggingen qua deadlines die anderen niet waar konden maken.
Instrumenten als DISC en Insights Discovery zijn 𝙜𝙚𝙚𝙣 𝙩𝙚𝙨𝙩𝙚𝙣 𝙤𝙛 𝙖𝙨𝙨𝙚𝙨𝙨𝙢𝙚𝙣𝙩𝙨 met een goed of fout antwoord. Ze meten geen geschiktheid, geven geen cijfer en plaatsen niet in een hokje, maar geven inzicht in gedragsvoorkeuren en communicatiestijlen.𝗜𝗲𝗱𝗲𝗿𝗲𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝘂𝗻𝗶𝗲𝗸𝗲 𝗺𝗶𝘅 𝘃𝗮𝗻 𝗸𝗹𝗲𝘂𝗿𝗲𝗻.
Veel support-proffesionals voelen een constante druk om "𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘵𝘦 𝘭𝘰𝘴𝘴𝘦𝘯", terwijl managers zich vaak niet realiseren hoeveel extra werk dat met zich meebrengt. Kleine taken stapelen zich op en voor je het weet, zit je ‘s avonds nog achter je laptop.Het probleem? 𝗢𝗻𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗯𝗮𝗿𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗸𝗱𝗿𝘂𝗸. Taken die op de achtergrond plaatsvinden en als vanzelfsprekend worden gezien, blijven vaak onder de radar. Het gevolg? Frustratie, misverstanden en soms zelfs uitval.𝗛𝗼𝗲 𝗱𝗼𝗼𝗿𝗯𝗿𝗲𝗲𝗸 𝗷𝗲 𝗱𝗶𝘁? 𝘉𝘦𝘨𝘪𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘴𝘱𝘳𝘦𝘬. Maak duidelijk waar je tegenaan loopt en wat je nodig hebt. Vaak is het al een enorme winst als je inzichtelijk maakt wat er allemaal speelt. Mensen zijn zich er simpelweg niet altijd van bewust.
👉 𝗛𝗲𝗿𝗸𝗲𝗻𝗯𝗮𝗿𝗲 𝘀𝗶𝘁𝘂𝗮𝘁𝗶𝗲𝘀?1️⃣ 𝘛𝘪𝘮𝘦 𝘮𝘢𝘯𝘢𝘨𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵:De manager zegt: "We moeten prioriteiten stellen en sneller schakelen."De managementassistent zegt: "Laten we een overzicht maken van wat écht belangrijk is en daarop focussen."➡️ Beiden willen meer focus, maar de manager denkt in snelheid en de managementassistent in structuur.2️⃣ 𝘈𝘥-𝘩𝘰𝘤 𝘴𝘪𝘵𝘶𝘢𝘵𝘪𝘦𝘴:De manager zegt: "We moeten flexibel blijven en inspelen op onverwachte situaties."De managementassistent zegt: "Laten we een buffer in de planning opnemen, zodat we ruimte hebben als er iets met spoed voorbij komt."
👉 𝗛𝗲𝗿𝗸𝗲𝗻𝗯𝗮𝗮𝗿?
